H [Μεγαλειώδης] ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ [Στο Θησείο, Έκρινε Το Εκλογικό Αποτέλεσμα]

Δρώμενο:
To Πρόσωπο Της Υποκρισίας, Δέσποινα Παπαγεωργίου, Τάσος Κατσάρης, Γιάννης Σκουλιδάς, Κώστας Μπεβεράτος.

Πανό, Πικέτες, Φυλλάδια:
Γιώργος Αμανατίδης, Μαριλούση, Χρήστος Παπαθανασίου, Μαρία Ζαχαριουδάκη, Στέφανος Γεωργάς.

Κάμερες:
Βασίλης Πολυχρονάκης, Δημήτρης Ντοκατζής, Αλέξανδρος Μιστριώτης, Γιώργος Κατωπόδης.

Διεύθυνση:
Κώστας Μπεβεράτος

Η Αναγγελία:
ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ [Δηλώστε Συμμετοχή Τώρα!]

Σχόλιο Για Την Πολιτική Συγκυρία
«
Μια Ελλάδα αγκομαχά προς τις εκλογές. Μια Ελλάδα σέρνει το κουφάρι της προς την «ύψιστη των δημοκρατικών διαδικασιών» που είναι ίσως ένα από τα ελάχιστα που έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα να υπενθυμίζει στους κατοίκους της πως είναι πολίτες και όχι υπήκοοι.

Γιατί όλα τα υπόλοιπα θυμίζουν κάποιο βασίλειο τριτοκοσμικής χώρας, το βασίλειο της Μπανανίας. Μιας χώρας με ένα όμορφο δημοκρατικό περιτύλιγμα θεσμών, που όμως δεν λειτουργούν.

Το ρουσφέτι και ο νεποτισμός έχουν καταποντίσει κάθε έννοια ίσων ευκαιριών και άρα αξιοκρατίας.

Σαν υπηκόοι, ζητωκραυγάζουμε κάτω από σημαίες μπλε και πράσινες κατά κύριο λόγο, ανάλογα με το τι ψήφιζε ο παππούς μας και ποιος έβαλε με Stage ή με σύμβαση ορισμένων μηνών στο Δημόσιο το παιδί μας. Την ίδια στιγμή που απορρυθμίζονται σταδιακά και εκεί οι εργασιακές σχέσεις.

Όσοι ψηφίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα, που προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν θα πρέπει να προσβλέπουν σε πρόσληψη στον δημόσιο τομέα αλλά στον ιδιωτικό. Αυτό είναι συνεπές προς την ψήφο τους.

Στον ιδιωτικό. Εκεί που ανθεί ο εργασιακός μεσαίωνας, εκεί που μια σύγχρονη γενιά δουλοπάροικων ανδρώνεται. Εκεί που δεν ισχύει καμία συλλογική σύμβαση εργασίας, εκεί που δουλεύουν δωδεκάωρα και δεκαεξάωρα χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες, εκεί που δεν τολμούν να μιλήσουν για απεργίες και συχνά ούτε και για αργίες και Σαββατοκύριακα, εκεί που οι γυναίκες για να προσληφθούν ερωτώνται στη συνέντευξη εάν είναι παντρεμένες και αν σκοπεύουν να κάνουν παιδιά...

Κάθε χώρα όμως έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Έτσι κι εμείς. Γιατί δεν αντιδρούμε όταν στις δημόσιες υπηρεσίες μας συμπεριφέρονται λες και μας κάνουν χάρη που μας εξυπηρετούν. Γιατί θυσιάζουμε το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας για το όποιο ρουσφέτι: για να βάλουμε σε μια θέση επισφαλούς εργασίας το γιο ή την κόρη. Γιατί φωνάζουμε όταν καίγονται τα δάση αλλά δεν αναλαμβάνουμε δράση ως κοινωνία πολιτών για να μη χτίζονται οι μέχρι πρότινος δασικές εκτάσεις. Γιατί, αντιθέτως, κοιτάμε τότε, πάνω στα καμένα, αφού χτίζουν οι άλλοι, να χτίσουμε κι εμείς την «παραγκούλα» μας, λαδώνοντας κάποιους δημόσιους «λειτουργούς» για να μας δώσουν την άδεια.

Αυτοί είμαστε. Υπηρέτες του ατομικού, νεκροθάφτες του συλλογικού και μαζί νεκροθάφτες του μέλλοντος των παιδιών μας – και, το χειρότερο, δεν το συνειδητοποιούμε.

Και δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτά τα παιδιά που εξεγέρθηκαν τον Δεκέμβρη κατά παντός, μηδενιστικά, εξεγέρθηκαν ουσιαστικά εναντίον της αδράνειας. Γιατί και η αδράνεια, η αδράνεια των πολλών απέναντι στο κατεστημένο του βασιλείου της Μπανανίας, αποτελεί πολιτική πράξη. Πολιτική πράξη που διαιωνίζει τη βαθιά κοινωνική και πολιτική σήψη.

Σήμερα καταναλώνουμε νωθρά πολιτικές τηλεμαχίες εν όψει των εκλογών. Παραλλαγές πάνω στο τίποτα. Πολιτικοί φορούν τη μάσκα της σοβαρότητας και του κατόχου της απόλυτης αλήθειας – πρόσωπο και μάσκα έχουν γίνει ένα: «έξις δευτέρα φύσις» η υποκρισία. Κάθε ψήγμα αλήθειας μένει προσεκτικά φυλακισμένο κάτω από κενές νοήματος φράσεις.

Μεθαύριο θα έχουμε κυβέρνηση. Πράσινη ή μπλε. Μεθαύριο θα ζούμε ακόμα στην Μπανανία. Γιατί η Μπανανία αγαπά το θεαθήναι και όχι την ουσία. Γιατί η Μπανανία συντηρείται από υπηκόους που δεν γνωρίζουν πώς να γίνουν πολίτες. Όλα όμως είναι θέμα επιλογών. Στο χέρι μας είναι να αναλάβουμε τον ρόλο μας και να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Δ.Π.
1/10/2009
»